Ζώντας κοντά στη φύση (Reloaded)

Γράφει ο/η Χρήστος Μπούμπουλης

24.09.09

Περίληψη: Θεωρώ σαν ένα από τα σημαντικότερα εφόδια στη ζωή, αυτή τη δυνατότητα να μπορείς οποτεδήποτε το χρειαστείς, να πάρεις όσο κουράγιο, όση δύναμη, όση έμπνευση και καθαρότητα νου χρειάζεσαι και μάλιστα με φυσικό τρόπο.   Δεδομένα Συνοπτικά, η πρόταση της ‘Ωραίας Ζωής’ για την ολιστική λύση των μεγάλων και των μικρών προβλημάτων της πατρίδας μας αποτελείται από τα παρακάτω σημεία: Απεξάρτηση των πολιτών από ψυχοτρόπες και ναρκωτικές ουσίες. Πλήρης οικιστική αποκέντρωση. Δωρεάν διάθεση σε κάθε οικογένεια, 1,5 στρέμματα γης σε οποιαδήποτε από τις ομορφότερες φυσικές τοποθεσίες της περιφέρειας της πατρίδας μας. Σε αυτό το οικόπεδο, δωρεάν διάθεση μιας λιτής και απέριττης μονοκατοικίας. Δωρεάν διάθεση πολύ γρήγορης πρόσβασης στο διαδίκτυο. Οι πολίτες διαβιούν εντός μικρών κοινοτήτων με πλήθος μελών περίπου ίσο με 150. Σε κάθε κοινότητα θα υπάρχει υποχρεωτικά τουλάχιστον μία μικρή παραγωγική μονάδα στην οποία θα μπορούν να εργάζονται τα μέλη της κοινότητας. Η οργάνωση της παραγωγικής αυτής μονάδας θα ακολουθεί ειδικούς κανόνες. Πολύ μεγάλη ανάπτυξη και διάδοση της τηλεργασίας. Ένα μεγάλο τμήμα της χρηματικής φορολογίας των πολιτών αντικαθίσταται από προσωπική εργασιακή συμμετοχή των πολιτών στη λειτουργία των κρατικών οργανισμών και κρατικών θεσμών και με τη μέθοδο της τηλεργασίας. Πολύ υψηλού βαθμού εφαρμογή της μεθόδου της συμμετοχικής και αποκεντρωμένης δημοκρατικής διακυβέρνησης. Δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιοι θεσμοί εντός του διαδικτύου, με διαφάνεια, τηλεργασία και δυναμική δομή. Ζητούμενο Τα ανωτέρω αναφερόμενα 9 σημεία δεν είναι ο σκοπός αλλά τα μέσα επίτευξης του σκοπού, ο οποίος είναι πράγματι, η επίτευξη – για κάθε ένα πολίτη – της προσωπικής κατάστασης της υπαρκτικής ακεραιότητας, την οποία ορίζει σαφώς και ευκρινώς η φιλοσοφική ανθρωπολογία (επίτευξη λογικής αναφορικότητας και έκφραση της δημιουργικής προσωπικής ετερότητας). Άρα, η πρόταση της ‘Ωραίας Ζωής’ είναι η διαμόρφωση συνθηκών τέτοιων οι οποίες να ευνοούν την προσέγγιση της υπαρκτικής ακεραιότητας. Μερικά από τα μέσα τα οποία διαμορφώνουν τις συνθήκες αυτές, περιλαμβάνονται στον παραπάνω κατάλογο των 9 σημείων. Το εύλογο ερώτημα που μπορεί, ένας, να θέσει είναι: «Αυτή την κατάσταση της υπαρκτικής ακεραιότητας δεν τη γνωρίζω επειδή δεν την έχω εμπειραθεί. Πώς είναι δυνατό να επιλέξω να αλλάξω τη ζωή μου ριζικά προκειμένου να αποκτήσω ένα αγαθό το οποίο μου είναι εμπειρικά άγνωστο;». Σχόλιο Έχοντας ζήσει συνολικά 6 χρόνια υπό τις συνθήκες που αναφέρονται στον ανωτέρω κατάλογο των 9 σημείων (με μια ενδιάμεση διακοπή 2 χρόνων – 4+2=6), πιστεύω ότι έχω γνωρίσει σε υψηλό βαθμό εκείνες τις συνθήκες που ευνοούν την προσέγγιση της προσωπικής κατάστασης της υπαρκτικής ακεραιότητας. Αυτή την εμπειρία την έζησα από το 2001 έως το 2009, στο χωριό Λουτρός του δήμου Τραϊανούπολης, στο νομό Έβρου. Συνοπτικά, μπορώ να αναφέρω ότι ο μέσος όρος της έντασης των διαφόρων ενοχλήσεων της καθημερινότητας στα Λουτρά ήταν κατά 90% μικρότερος από ό,τι ήταν ζώντας στην Αθήνα. Επίσης, η μέση συχνότητα των διαφόρων ενοχλήσεων της καθημερινότητας στον Λουτρό ήταν επίσης κατά 90% μικρότερη από ό,τι στην Αθήνα. Η ζωή στα Λουτρά ήταν, πράγματι, περισσότερο μπελαλίδικη από ό,τι στην Αθήνα, ειδικά στα πρακτικά ζητήματα. Συχνά χρειάζονταν να γίνουν κάποιες εργασίες, είτε μικροεπισκευές που αν τις αμελούσες, τότε αυτό μπορεί να κατέληγε σε κάποια ζημιά και μετά να έτρεχες και να μην έφτανες. Όμως, εκείνο που μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη ήταν ότι ζώντας στον Λουτρό, το αίσθημα που υπήρχε ήταν ‘κολλημένο’ σε μια κατάσταση ήπιας απόλαυσης, σχεδόν εντελώς ανεπηρέαστης από τις ‘εξωτερικές’ συνθήκες και τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας. Όταν πρωτοπήγα στον Λουτρό το 2001, εντύπωση μεγάλη μου έκανε το αίσθημα που βίωσα ότι μου έφυγε ένα αδιόρατο συναισθηματικό ‘βάρος’. Στα επόμενα χρόνια συνειδητοποίησα ότι το ‘βάρος’ αυτό ήταν το αρνητικό ψυχολογικό φορτίο με το οποίο επιβαρύνεται ο μέσο κάτοικος της Αθήνας. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πόσο ‘αρρωστημένη’ και ξένη με την ανθρώπινη φύση είναι η διαβίωση εντός απάνθρωπων πόλεων όπως η Αθήνα. Περνώντας τα χρόνια στο φυσικό περιβάλλον των Λουτρών, πραγματικά ξέχασα τι θα πει άγχος. Το εντυπωσιακότερο εύρημά μου, όμως, ήταν η μεταρσιωτική εμπειρία που μπορούσα να έχω κατ’ επιλογήν μου, οποτεδήποτε χρειαζόμουνα ένα πλεόνασμα ψυχικού σθένους, είτε έμπνευσης, είτε καθαρότητας σκέψης. Την εμπειρία αυτή μπορούσα να προκαλέσω, απλά, κάνοντας έναν περίπατο σε οποιοδήποτε από τα αγαπημένα μου μέρη: στο γεφυράκι, στο ποτάμι, στους πίσω λόφους, στην παραλία Μάκρης, στην παραλία Μυρωδάτου, στην ‘παραλία’ Ξάνθης, στην παλιά πόλη της Ξάνθης καθώς επίσης και σε πολλά άλλα μέρη. Θα ήθελα να μεταδώσω αυτή την εμπειρία μου στους κατοίκους των μεγαλουπόλεων αλλά δεν μπορώ. Λέξεις κατάλληλες δεν υπάρχουν, ούτε η λεκτική επικοινωνία, άλλωστε, έχει τη δυνατότητα να μεταδώσει βιωματικές εμπειρίες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να υποκαταστήσω τη λεκτική επικοινωνία με μια σύνθεση εικόνων και ήχων ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό, ίσως θα κατάφερνα να μεταβιβάσω, όχι την βιωματική μου εμπειρία αλλά μια ανεπαίσθητη γεύση της. Θεωρώ σαν ένα από τα σημαντικότερα εφόδια στη ζωή, αυτή τη δυνατότητα να μπορείς οποτεδήποτε το χρειαστείς, να πάρεις όσο κουράγιο, όση δύναμη, όση έμπνευση και καθαρότητα νου χρειάζεσαι και μάλιστα με φυσικό τρόπο. Μια πρόγευση αυτής της εμπειρίας, νομίζω, θα ήταν χρήσιμο όλοι να έχουν καθώς πλησιάζει, πιστεύω, η ώρα που θα γίνει αντιληπτό στις δυτικές κοινωνίες το γεγονός ότι η διαβίωση σε μεγάλες πόλεις ούτε οικονομικά βιώσιμη είναι, ούτε ανθρωπολογικά συμβατή. Υ.Γ. Το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η πολιτική, η κοινωνική και η οικονομική ζωή της πολιτείας μας, μας αναγκάζει να επιχειρούμε καινοτομικές χρήσεις της τεχνολογίας προκειμένου να συμβάλουμε στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που την ταλαιπωρούν και δεν της επιτρέπουν να αναπτυχθεί. Αν οι καινοτομίες αυτές είναι χρήσιμες τότε αυτό μας δίνει προσωπική ικανοποίηση. Αν δεν είναι χρήσιμες τότε μας μένει η ικανοποίηση της έντιμης προσπάθειας.

Τελευταία ανανέωση ( 30.09